Levenslessen van een duizendpoot

De wind waait ons guur om de oren. Eerder deze week gooit een naderend sneeuwfront nog roet in het eten. Nu volgt alsnog een warm onthaal bij Boerderij Kos. Tina kijkt om zich heen. ,,Dit was ooit de deel. Kun je je voorstellen? Toen wij hier kwamen wonen, stonden de koeien er nog. Al die gebinten zijn naar beneden geweest. We hebben de boel uitgegraven. De fundering achter hebben we zelf gemetseld. Alle planken die je hier ziet, ik heb ze stuk voor stuk geschilderd.” Hier spreekt een vrouw met twee rechterhanden. Iemand die van wanten weet. Letterlijk en figuurlijk.

Niet alleen thuis in Rouveen pakt ze de zaken grondig aan, ook bij de VGW is Tina één van de trouwste steunpilaren. Je zou haast denken dat het een aangeboren gave is, net als die rechterhanden. Ook zus Marian kennen wij als duizendpoot van het eerste uur. Waar Marian vorig jaar haar 25-jarig jubileum als coördinator van de ski-activiteiten op de Wolfskamer in Huizen vierde, wordt het huidige skiseizoen een memorabel jaar voor Tina. Recent zwaaide ze af als Vertrouwenspersoon en in februari 2024 pakt Tina voor de laatste keer haar koffers als reisleider van de Jongerenreis.

Standaardverhalen

En dan te bedenken dat het ooit allemaal begon met een simpele vraag: Wil jij bij de lift staan? We komen een mannetje tekort. Tina kwam eigenlijk alleen bij de Wolfskamer om Marian af te zetten, zoals ze dat elke zaterdag deed en van het één kwam het ander. Marian zei nog “doei” en opende het hek. Uiteindelijk belandde Tina diezelfde dag nog achter “zo’n bak”. Ze zucht: ,,Ik heb dat verhaal misschien al duizend keer verteld. Straks denken ze Tina vertelt alleen maar standaardverhalen.”

Niet lang daarna toog ze als begeleider met de volwassen zitters naar Maria Alm. Daarna werd Tina gegrepen door het Kinderreis-virus. Ze klom op tot reisleider van de Kinderreis. Tot de VGW haar vroeg twee projecten vorm te geven, in samenwerking met de Johan Cruijff Foundation. Eén van die projecten betrof het opzetten van een Jongerenreis. Die reis, die kwam er.

De (jongeren)reis voerde eerst langs het Oostenrijkse Au, waar de VGW-jongeren een Nederlandse jeugdherberg onveilig maakten. Dat was hard nodig, want je kon er kanon afschieten. Daarna volgde een kortdurend verblijf in Hüttau. Ook geen onverdeeld succes. Tot toenmalig reisleider Rob Thijssen zijn oog liet vallen op het Italiaanse Vigo di Fassa. Samen met Tina ging hij een weekendje voorproeven. Het bleek een schot in de roos.

Ingetuind

Tja, en toen kwam er ook nog een telefoontje van Jeep ter Heide. De markante oud-voorzitter vroeg of Tina bereid was als achterwacht van Rob te fungeren? Gewoon “voor het geval dat”. Aangezien “nee” zeggen niet haar sterkste kant is, hapte ze toe. Voor ze het wist stond haar naam overal bij als volwaardig co-reisleider. ,,Ja, daar ben ik toch maar mooi ingetuind met Jeep. Die weet het altijd zo lief te brengen.” Ze lacht geamuseerd. En eerlijk is eerlijk ze geniet van het reisleiderschap. ,,Ik vind het machtig mooi te zien hoe die nieuwe mensen zich in een groep bewegen, hoe ze in het leven staan.”

Vol passie vertelt ze over het samenhorigheidsgevoel bij de Jongerenreis. ,,Juist omdat er geen ouders bij zijn, ben je nog meer samen. Of je nu nog studeert, IT’er, politieagent, buschauffeur of burgemeester bent. Je doet het samen. Als je elkáár niet hebt, heb je geen reis.” Sfeer dat is waar alles om draait in Vigo. Als Tina één ding geleerd heeft in al die jaren is dat je jezelf vooral niet te serieus moet nemen.

Hij die niet genoemd mag worden

Waar op de Kinderreis dagelijks de Muts wordt uitgereikt aan de grootste held, topper, of pechvogel van de dag, kent de Jongerenreis het Jos-pak. Vernoemd naar een ‘fout’ skipak van begeleider Jos (Achternaam). ,,Het mooie van zo’n muts of pak is dat het een kapstok vormt om alle anekdotes van de afgelopen skidag aan op te hangen.” Inmiddels is het aantal uit te reiken Jos-pakken gegroeid tot vier. Gedurende de dag kunnen deelnemers nominaties doorgeven. Daarbij kan Tina inmiddels drie menstypen onderscheiden. Zij die zichzelf graag nomineren, zij die niet genomineerd willen worden en dan heb je nog die enkeling die sowieso de pineut is. ,,En nee, ik noem geen namen, maar hij weet zelf wel wie hij is. Aangezien wij vinden dat hij altijd de Sjaak is, krijgt hij om de dag een pak. Wij verzinnen er desnoods wel een reden bij.” Gelukkig kan deze Sjaak zijn lot goed dragen. ,,Met veel misbaar neemt hij hem in ontvangst.”

Nu we toch bezig zijn met ‘namen (niet) noemen’, wil Tina graag nog even een boekje opendoen over haar huidige collega-reisleider Sven Thijssen. ,,Toen Rob nog reisleider was, zat Sven in de nachtwacht.” Nachtwachten zorgen ervoor dat iedereen aan het einde van dag veilig in z’n bedje belandt. ,,Bij nacht en ontij zijn zij onderweg en dan willen ze wel eens wat uitvreten. Wat precies, dat gaan we natuurlijk niet vertellen, maar toen Sven in de nachtwacht kwam, was ik regelmatig de klos en bij mij geldt actie is reactie.” Nog altijd spelen de twee elkaar over en weer practical jokes toe.

Chef tranen

Overigens zijn de taken tussen Sven, Tina en Niels Santegoets (reisleider van de toekomst) strak verdeeld. Waar Sven de praktische zaken rondom de reis verzorgt, is Tina chef adl, chef hoofdpijn en chef tranen. ,,Want ik mag dan in het dagelijks leven vooral bezig zijn met eentjes en nulletjes, bij de Jongerenreis draait het vooral om het sociale.”

Maar chef tranen zijn betekent ook moeilijke gesprekken voeren. Dat is haar wel toevertrouwd. Als directeur van een IT-bedrijf heeft ze massa’s ervaring als personeelsmanager. Soms moeten lastige vragen nu eenmaal gesteld worden of kan de reisleiding een zorgvraag niet honoreren. Dan belt Sven met Tina. ,,Zou jij?” Met een weemoedige glimlach: ,,Ach, ik heb vanmiddag nog iemand ontslagen op het werk, dus voor zo’n gesprek draai ik mijn hand niet om.”

De kans dat Tina na haar pensionering als reisleider zelf een chef tranen nodig heeft is klein. Naast een 50-urige werkweek, moet er iemand boodschappen doen en koken. Bovendien vechten partner Gerhard én vijf kleinkinderen om haar aandacht. Ook ligt er nog een stapel boeken om U tegen te zeggen. En laten we de kippen vooral niet vergeten. En de moestuin. ,,Nou ja, ik ben er natuurlijk niet voor de moestuin, die moestuin die is er voor mij.”

Nee, over Tina hoeven wij ons geen zorgen te maken en wie weet zien we haar dan nog eens terug bij de VGW in een andere rol, want “nee” zeggen is…

Namens alle VGW-leden: Tina, bedankt voor alles.                                                                                                                                                           Maaike Veerkamp