Naar Maria Alm
We gaan weer op wintersport. We zijn er helemaal klaar voor. 2 jaar geleden was de laatste keer. Dit keer anders dan normaal. Strenge regels gelden voor Oostenrijk. Dus iedereen een PCR-test, gevaccineerd en geboosterd de bus in. Veel pret, kennismaken en herinneringen aan de vorige keer ophalen.
De deelnemers in de bus dommelen in. Even voorbij Keulen wordt van chauffeur gewisseld. Jean is onze vaste chauffeur de komende dagen. Daarna rustig, hier en daar een slaapje, een schermpje en de tijd gaat door. Even voorbij Neurenberg nog een stop. Wat foerageren en weer gaan.

Geen controles onderweg. Sterke verhalen over schuurfeesten tussen wat deelnemers doden de tijd. Een mooie busreis met wat sneeuwplakkaten onderweg en we passeren schaatsende mensen en eenden op vijvers. Het gevoel van wintersport begint nu echt.

Daar is Hotel Alpenhof. De met eigen vervoer gekomen mensen begroeten ons hartelijk. Daar staat Karin. Karin die iedereen stevig knuffelt.

Rollen in de sneeuw
Wat zie je mensen toch opbloeien, glimlachen, schateren bij de eerste zonnestralen op de piste. Al die deelnemers met een fysieke beperking nu in een bakkie de piste af. Geweldig en alle soorten van humor en warmte vliegen om je heen. En dan zijn we nog naar net een dag onderweg. Vrienden en vriendinnen maak je snel en je houdt ze een leven lang. Rollen in de sneeuw is een vak apart. Met echte winterbanden kom je een heel eind… toch zijn er handige handjes nodig. Iedereen helpt mee om in de zitski te komen. Het is tenslotte een feest voor al die mensen die deels of helemaal aan een rolstoel vastzitten, voor de begeleiders, de helpers, voor iedereen. Je merkt daar niets van. Allemaal toppers. Weer schatert het over de piste. Iedereen heeft zo’n plezier.

Niet van de piste af te krijgen
De piste op, snijdende wind, een verdwaalde sneeuwvlok en ‘s middags een paar streepjes zon. Het kon de pret niet drukken. Pauze bij een restaurantje. Een grote cola, patat en gaan, totdat de virtuele bel klinkt. De bus gaat zo rijden. Nog één afdaling, please… Twee deelnemers moet je van de piste slepen, maar dat was twee jaar geleden ook al zo.

Respect voor allen
Weer een zonovergoten dag. Perfect. Mooi is het te zien dat de “jongere garde” sneller voortschiet dan de wat ouderen. Daar is ook helemaal niets mis mee, zolang iedereen lol en pret heeft op gelijke wijze. De een is beter dan de ander. Maar dat maakt niets uit. Hein, een deelnemer, vindt het heel mooi het woord ‘respect’ te horen van de jongere garde. Want Hein is 71 jaar en dan doet zoiets best wat met hem. Ook uit de mond van die dame uit Amerika die Hein die middag tegenkwam en even een gesprekje aanknoopte: “respect voor allen die dit doen”. Het was me het dagje wel.

Ook ‘s avonds vermaak
Een ander piste met een langere sleeplift en dito afdaling. Stukje zonnig, stukje schaduw, harde sneeuw, iets zachtere sneeuw. Het was weer genieten. Dan de gondelbaan in en een weer uit. Voor iedereen altijd een belevenis: beneden met bakkie en al erin en boven er ook weer uit. Een dag met heel mooie en spannende momenten. ’s Avonds is er ook allerlei vermaak, bijvoorbeeld een vermakelijke bingo van foute Nederlandse liedjes. Ik moest dat toch even zien en ja hoor onze ski-juf won een fles champagne. Ze twijfelde of ze deze wilde houden. We hebben haar overgehaald. De fles gaat met bekertjes en al de piste op. Er komt vast een moment voor een toast. De liedjes blijven ronddolen in ieders hoofd. Liedjes met de aansprekende titels als “dikke t** Kartoffelsalat und uhh” en “Skiën, springen in de blote ko**”. Ook Hazes’Vlieger kwam voorbij en Tomatenplukkers, het zei niet iedereen iets… toch denderen ze door in vele hoofden.

Zo vroeg mogelijk de piste op
Super blij waren we dat wij als eerste met het busje naar de piste reden. Ook al moest je daarvoor extra vroeg opstaan. Er was namelijk geen enkele groep die trek had zo vroeg uit hun bed te komen. De hele groep zat al snel stuiterend in de zitski klaar om met die bakkies als eerste naar boven te gaan met de lift. Om in de verse sneeuw los te gaan op de piste. De groep is zo fanatiek dat ze zowat in het donker de piste af kwamen. Een oefening hier, een bospad daar. Het was weer heel mooi. Zeker ook omdat we die ochtend de eersten waren die het maagdelijk witte tapijt met verse sneeuw mochten beroeren en er ons spoor mochten achterlaten.

 (foto onze groep)

De laatste dag…
En dan… het is alweer de laatste dag. Maar tot 15.00 uur op de ski’s. Gelukkig mochten we snel naar boven. Kwartiertje later dan de vorige dag. Snel de bakkies in en toch als relatief eersten de lift in. Je raakt eraan gewend. Een mooie laatste dag met aan het eind emotionele momenten over dat er weer veel grenzen verlegd zijn door de deelnemers. Hier en daar een traantje en een troostend woord van de begeleiders. Emotie van geluk heet dat. En dat is toch het mooiste wat er is. Helaas het is weer voorbij. Alle skimaatjes nemen afscheid van elkaar. Afspraken voor ontmoetingen tussendoor worden gemaakt. Een vlog wordt voorbereid en foto’s worden verzameld voor Instagram en Facebook. De mooie herinneringen wordt opgeslagen op de harde schijf in het hoofd.

Naar huis
De laatste morgen om vijf uur op. Om zeven uur gaat de bus. Deze vertrekt in een soort van sneeuwgordijn richting de grens. Sprookjesachtig slot van een geweldige week. Om 24.00 uur staat de bus weer op het beginpunt in Nederland, vanwaar deze een week eerder vertrok. Traantjes en afscheid en iedereen vertrekt richting zijn huis. Eén auto moest nog even op gang worden geholpen en iedereen kwam wel weer veilig thuis met een hoofd vol prachtige herinneringen. Dat wordt afkicken als het dagelijkse ritme weer gaat beginnen.

Slot
En daarna? Thuis testen. Wat blijkt, geen enkele positief getest deelnemer. Dat is geweldig toch. En tijdens de gehele reis geen enkele zieke deelnemer. Wanneer wij aan deze week terugdenken worden onze ogen toch een beetje vochtig. Wat een schitterende week.

Bedankt!
Op deze plek willen wij alle vrijwilligers, onze gehele VGW-crew, bedanken. Zonder inzet van onze reisleider, alle mensen die alle materialen verzorgden, klaarzetten, vervoerden, zich een breuk sjouwden en ons vastzetten in de zitski’s. Alle begeleiders achter onze zitski’s die ervoor zorgden dat de deelnemers niet als een malle de piste af gingen. En natuurlijk onze docenten die ons met heel veel geduld de kunst van het zitskiën bijbrachten. En ons wel eens op ons donder gaven als wij te hard de piste af wilden suizen. De gehele crew mensen die hun vakantiedagen hiervoor opofferen om voor ons als deelnemers een onvergetelijke vakantie te bezorgen. Dat is zo bijzonder daarom nogmaals dank, want zonder jullie inzet en geduld en vooral gezelligheid was dit niet mogelijk geweest. Bedankt allen!