De Jongerenreis 2020 – zoveel meer dan alleen skiën

Mijn naam is Justin en ik ben op wintersport geweest. Het was wéér een week waarin er ontzettend veel werd geknuffeld en gelachen. Nu knuffel en lach ik altijd veel in mijn leven. Maar in deze week doe ik het altijd extra. Alsof het bijdraagt aan het goede gevoel. Ook lijkt het knuffelen de pijn te verzachten die we allemaal overhouden aan de lange dagen “skiën” en de late vonden in de bar hangen. Want gedeelde smart is halve smart. Jeetjemina wat sjouwt iedereen zich een breuk in deze week, maar altijd met een glimlach. Ik kijk vanaf het moment dat deze reis eindigt al uit naar de volgende Jongerenreis die pas een jaar later, in de volgende winter, plaats vindt. Tijdens de Jongerenreis draait het om iets dat ze “skiën” noemen, maar voor mij is het zó veel meer dan alleen “skiën”.

Iedere ochtend springt een van mijn broers even boven op mij om mij een knuffel te geven. Een van hen is zelfs een paar keer bij me onder de dekens gekropen. Dat is lekker wakker worden joh! Zij helpen mij vervolgens naar de toilet. Ik kan dat zelf niet, waarom weet ik niet. Maar mijzelf constant bezig houden met waarom ik dat niet kan heb ik gelukkig al tijden geleden losgelaten. Ik kan ook niet op zo een manier geluiden maken dat ze me direct begrijpen, “praten” noemen ze dat. Maar ik heb wel geleerd met een korte positieve brul duidelijk te maken dat ik wat zij noemen “klaar ben”. Een van me broers zet me weer omhoog en ik druk gretig op de knop. Ik vind dat doorspoelen altijd zo leuk.

Onderweg naar de ontbijtzaal komen we van alles en iedereen tegen. De een high five ik. Met de ander maken we een babbeltje en vragen we aan elkaar hoe we hebben geslapen. Sommige sla ik met de achterkant van mijn hand op hun billen, gewoon omdat het kan. Zodra ik Sarah zie begroet ik haar met zoveel mogelijk enthousiasme als ik maar kan. Zij is mijn favoriete skimaatje. Ik ski al met haar sinds de kinderreis en met Sarah is het gewoon altijd gezellig. Verder krijg ik altijd weer dezelfde pap gevoerd: en lekker goedje! ik snap niet waarom de rest het niet iedere dag eet.

Na het ontbijt zit ik altijd even zonder mijn broers in de bar. Waarom weet ik ook niet. Maar het komt erop neer dat zij allemaal gingen moeten doen die ik niet kan en dat is ook goed zo. Ik vertrouw op hen, ik heb ook niet echt een andere keus. Terwijl ik lekker in de bar zit met de anderen kijk ik rond en begroet ik mensen die ik nog niet gezien heb. Ik heb weer ontzettend veel zin in een dagje lekker “skiën”. En wat ik dan het meeste zie zijn al die in rode jassen geklede poppetjes die de hele tijd druk iedereen begroeten, helpen, jassen aan doen, zonnebrand opsmeren, veters strikken en alle anderen omhoog helpen de bus in. Ik zit altijd als een van de eerste in de bus en hier kan ik het begroeten van iedereen op weer een prachtige nieuwe dag nog eens haarfijntjes voortzetten. Eenmaal binnen in de bus is het altijd lachen. Een van mijn broers zet vaak de muziek aan in de bus en zegt allemaal dingen via de microfoon. De anderen van wie sommigen wel kunnen “praten” reageren dan. Als ze tonen aanslaan die ik herken doe ik ook direct gezellig mee! Ik probeer dan ook zo snel mogelijk de aandacht te trekken, mijn hand in de lucht te steken en een hard geluid te produceren dat de andere overstemt zodat iedereen mij kan horen! We zingen, we lachen, we dansen, we knuffelen nog wat meer en er worden vragen gesteld en antwoorden gegeven terwijl ik lekker kan meekijken met de buschauffeur en hoe we over de weg heen omhoog scheuren. Ik mag bijna altijd direct achter het grote raam zitten waardoor ik goed alles kan zien, dat vind ik leuk. Ook hoef ik dan niet zo ver te lopen, het is om dezelfde reden dat ik niet zelfstandig naar het toilet kan. Het is iets dat ze “lopen” noemen, maar mijn “benen” doen het niet zoals bij de meesten. Er zijn wel anderen in de groep van wie hun “benen” het ook niet doen en ik vind het deze week altijd wel prettig om met anderen te zijn die zich ook niet meer afvragen waarom hun “benen” het niet of wel doen. Het doet er ook niet toe, niet in deze week in elk geval. Want skiën zullen we! We gaan vaaks zelfs harder en sneller dan de mensen van wie hun “benen” het wel doen!

Op de parkeerplaats staan al die rode poppetjes weer klaar om iedereen te helpen van wie hun “benen” het niet of niet zo goed doen. Het wederzien gaat gepaard met een hoop gelach, geknuffel en nog meer gehighfive. Hier is de omgeving geheel wit en ook een stuk kouder. Dat witte spul noemen ze “sneeuw”. Vanwege de “sneeuw” krijg ik de hele week allerlei kleding aan, zoveel verschillende laagjes. Veel meer dan ik “normaal” draag. “Normaal”, wat betekent dat eigenlijk? Ik vind het erg vervelend om zoveel aan en uit te moeten trekken iedere dag. Maar ik begrijp ondertussen dat als ik dat niet doe dan krijg ik het snel koud. Ik hou niet van koud zijn. Ik wil het altijd warm hebben, dat voelt prettiger. Eenmaal boven word ik bij mijn skistoel gezet met een muziek boxje. Ik kan mij uit andere jaren geen muziek boxje herinneren op de “sneeuw”. Maar ik vraag me af waarom we dit niet eerder mee hebben gehad. Het maakte de toch al gezellige sfeer nóg gezelliger! Ik hou van muziek. Als ik dan ook nog mee mag zingen voel ik me daar fantastisch bij, laat staan op al dat witte spul met die mooie berg op de achtergrond.

De jongerenreis draait om iets dat ze “skiën” noemen. Ik heb deze week met een grote groep geskied. Ze noemen die groep de “fungroep”. Ik heb samen met Annika, Marijn, Dewi, Charlotte, Lars en Sarah geskied. Iedereen in de groep kende ik al. Dewi en Sarah ken ik zelfs al uit de kinderreis, we “skiën” al jaren samen. We “skiën” de hele dag door. Voordat we beginnen moet ik eerst goed worden ingesnoerd. Ik heb deze week weer ervaren waarom! Ze hadden me in de stoel gezet maar een van mijn broers liet me er gewoon uit vallen. Ze moesten me even verplaatsen maar in de haast lag ik zo maar met me snufferd in de sneeuw. Ik heb hem meteen duidelijk gemaakt dat ik daar potverdomme niet van gediend ben. Zijn gezicht sprak een beeld uit waarin ik zag dat ik niet te lang boos op hem moest zijn. Mijn begeleider van deze week was Bobbejaan. Bobbejaan is een vriend van een van mijn broers, of volgens mij van allemaal? Ik weet het soms niet zo goed. Ik ken hem in elk geval en ik begroet hem graag. Ik vind het “skiën” hartstikke leuk. Dat komt ook omdat wij veel dingen gemeen hebben in de “fungroep”. Die dingen die “praten”, “benen”, “zelfstandig” worden genoemd kunnen de meesten van ons niet. De dingen die “lachen”, “plezier maken”, “blij” worden genoemd kennen wij allemaal wél. Bovendien houden wij allemaal van stunten, hard skiën, rondjes draaien, liedjes zingen, achteruit skiën en mensen uitlachen wanneer ze vallen óf een sneeuwbal in hun gezicht krijgen.

Aan het einde van de skidag begint dan wat de rode poppetjes het “apres-skiën” noemen. Ik mag dan altijd op mijn iPad “dj-en”. Ik vind dat het aller aller allerleukste onderdeel van de hele week. Het is echt mijn moment. Ik sta dan volledig in de schijnwerpers en ik mag bepalen. Het “skiën” ken ik ondertussen wel, bovendien krijg ik steeds vaker last van mijn rug en word ik stijf. Bij het skiën voel ik af en toe pijn en kou en dan voel ik wel eens dat ik niet “normaal” ben. Als ik muziek mag draaien heb ik daar geen last van. Uiteindelijk komt “het” voor mij allemaal samen in dat ene moment van samen zijn bij de apres-ski. De volwassenen houden op met praten en gaan gezellig met elkaar dansen. Ze zorgen voor elkaar en voor de deelnemers en er wordt nog meer in gelachen dan in andere momenten van de dag. Even lijken alle zorgen van iedereen in de groep vergeten. Het maakt
op dat moment niet uit dat ik niet kan “praten”, “lopen” of “zelfstandig” kan zijn. Ik ben op dat moment gewoon de DJ en in de hele groep heerst er liefde en gezelligheid. Het is dit moment die voor mij is uitgegroeid tot het belangrijkste moment van de dag. Het is voor mij een onvergetelijk moment. Het is het enige moment in mijn leven dat ik invloed kan uitoefenen en iets kan controleren. Ik vind dit leuker dan het “skiën”.

Ik heb alle 360’s, jumpjes, funboxen, pistes, bochten voor of achteruit wel gehad. Die energieke, passievolle vuurrode draad van samen zijn door dik en dun, daar gaat om. Want daar voel niet alleen ik, maar iedereen zich bijzonder goed bij. En om die draad te benadrukken, knuffel ik in deze week altijd extra veel. Door de onvoorwaardelijke hulp en liefde die er door de gehele groep aan elkaar wordt geboden maakt het even helemaal geen reet uit. Dan worden de begrippen als “praten”, “lopen”, “zelfstandigheid” uitgehold en zijn ze even een weekje betekenisloos.

De Jongerenreis 2020: Het was me er eentje. Het enige dat ik niet snap is dat het altijd maar een week duurt. Waarom kan mijn hele leven niet gewoon een grote apres-ski zijn? Kon ik maar “praten” dan kon ik mijn broers dat uitleggen. Ik knik altijd met mijn meest beteuterde gezicht wanneer mijn broers zeggen dat we weer naar huis gaan, uiteindelijk heb ik ook niet zoveel keus.

Ik wil graag iedereen -en in het bijzonder mijn broers- ontzettend bedanken voor wederom de beste week van het jaar. Voor al die momenten dat jullie me hielpen, mij verzorgden, mij te eten gaven, mij wasten, mij aankleden, mij knuffelden, met en om mij lachten en luisterde naar mijn muziek en met mij dansten, mij meenamen naar de kroeg en mij iedere keer weer de kans geven om nét naast dat blauwe bekertje tijdens het “beerpongen” te gooien. Ik zit te popelen op onze volgende “ski” reis in 2021. Tot volgend jaar! Pak je dan genoeg kleding in? Want dan gaan we voor 365 dagen. 🙂

Doei Doei Knuffel Knuffel,
Justin Deckers